▲ ® DDD / De Dikke Duim - 2013 ev.
Grand-parents Heinen Maison Heinen, Luxembourg
De (fictieve) vehalen over mijn grootouders uit Luxembourg ...
De (fictieve) vehalen over mijn grootouders uit Luxembourg ...
▲ Heinen's inkom
Dit is de inkom bij het huis van mijn Grootouders uit Luxembourg waar ik als jong ventje vaker nooit binnen kwam. dit was slechts de hal voor formele gasten. kinderen en zeker de kleinkinderen liepen achterom het huis in. De mooie kleuren kon ik me nog scherp herinneren ....
▲ fourneau de cuisine
Pas toen ik het fornuis weer terug zag wist ik het zeker ... we waren in het huis van mijn Grand-pere en grand-mere Heinen beland.
Toen ik nog maar 2 jaar was kwamen we hier geregeld logeren en zeker in de zomer. We reden dan vaker met opa mee op de tracktor,
hij had een echte groene Deutz zoals zoveel boeren in Luxembourg.
Oma en maman vonden dat maar niks en bidden dan steevast wat wees gegroetjes.
Oma was in ieder geval erg religieus en verzekerde zich er zodoende van dat we weer veilig terug zouden komen.
En als we dan terug kwamen kon je al van verre de geur ruiken van de taart uit het Fourneau. Het waren fraaie zomers .....
▲ wall paper
deze kamer met de prachtige lampen en het bonte behang werd door Bonmere vooral als ontvangstkamer gebruikt (de zondagse kamer dus eigenlijk) wij als klein-kinderen mochten hier echter, en dat was uitzonderlijk volgens ons mam, gewoon spelen op de grond of kleuren op de mooie tafel. Ons mam zelf was toen ze klein was alleen maar met de zondagen en dan toch echt met de schoenen uit welkom geweest in dees chambre.
Van hieruit heb je ook een fantastisch overzicht over de velden en het riviertje dat achter de boerderij doorloopt. De lamp deed mij als kind altijd verlangen naar een leven als astronaut. Veel verder dan monteur thermo-electrique heb ik het echter niet geschopt. De lampen hangen er zelfs nu nog buitenaards fraai bij.
▲ Petit Chariot
Dit steekwagentje heeft grandpere altijd gebruik om spullen van de wagen achter de tracktor naar de stallen over te brengen.
Meestal was dat voer of voer-supplementen.
Op de boerderij werd altijd relatief veel uitgegeven aan stoffen die ziektes bij de koeien en andere beesten deed voorkomen.
Le docteur werd buiten de stallen gehouden aldus grandmere die was namelijk; tròs cher.
Als grandpere dan klaar was gingen we altijd met het karretje spelen in de tuin.
Nu doet het steekkarretje hier binnen in huis onder wat vreemd aan. Het spelen is hier voorgoed verleden tijd.
▲ To(o) late
Hier zien we de wekker die voor grand-pere altijd erg belangrijk was. Een boer met koeien moet altijd vroeg uit de veren. En dat is letterlijk want mijn grand-parents sliepen in donsveren bedden (als enige boeren uit de omgeving, de rest op stro-matrassen). Wij kwamen daar als kinderen achter bij een kussen gevecht. Als ik er aan terugdenk krijg ik nog veertjes in m’n mond.
Grand-pere stond altijd om half zes op, behalve op zondag, dan sliep ie uit tot 6 uur.
Uiteraard stond grand-mere dan ook op iemand moest toch de eieren bakken ….
Het was altijd stevige kost maar oh zo lekker. Het hele huis rook in de ochtend dan al naar ei met spek en koffie; Sterke koffie !
Om kwart over zes veerde grand-pere van de tafel op …. De koeien loeide al ….
▲ stop dat contact
Grand-pere was z’n eigen electricien. En dat was te zien. In de stallen had ie zelf krachtstroom aangelegd. Een melkmachine had ie niet dat was veul te modern.
Maar wel een electrique zaagmachien. En die liep op krachtstroom. Als opa de zaag aanzette knipperden alle lampen in het luxembourgse dorp.
Hij had eens een stekker nodig voor een collega boer. De zaag ging er dus in. Tijd was geld.
▲ po-stoel
Dees ‘Po-stoel-on-wheels’ was de eerste in het dorp waar Grand-mere en pere leefden.
Grand-mere had een heup operatie ondergaan in het ziekenhuis in het grote Luxembourg stad en was daarna niet zo goed ter been.
De wijkverpleegkundige had geëist dat er een verrijdbare PO/douche stoel kwam anders leverde ze geen zorg meer.
Grand-pere had namelijk eerst bedacht dat hij zijn eega dan wel de trap op en af zou tillen als ze gewassen moest worden of naar het toilet moest ‘s nachts.
De zorgverleenster dacht daar wat anders over.
Nu staat ie daar maar als een stil aandenken aan de strijd tussen de verpleegkundige en grand-pere.
De zuster had de strijd gewonnen en grand-mere kon ’s nachts voor zichzelf zorgen ….
▲ spiegelke
“ spiegelke spiegelke aan de wand .... wie is de mooiste int Luxembourgse land “
is wat grand-mere altijd voor ons zong, als we ‘s morgens op zondag in de grand chambre zaten en Grand-pere zijn koffie kreeg.
Het spelen met ons spiegelbeeld in deze prachtige spiegel was ons vaste zondags ritueel als we er logeerden.
Grand-pere mompelde dan altijd ‘mèrde’, hij had zijn koffie weer koud laten worden doordat ie zo aant genieten was van de Zondag morgen en zijn oogappeltjes.
Het kerkbezoek, en dat dat steevast gebeurde is aan de voorwerpen te zien, had al op zaterdagavond plaatsgevonden.
Grand-pere ging wel altijd mee maar meer voor grand-mere. De zondag was voor monsieur Heinen vond ie, een beetje stout.
Dat zei hij alleen tegen ons de kleinkinderen ….
▲ bouteille de pommes
Je ziet hier de kelder waar Grand-pere zijn kistje/kluisje met geld bewaarde (toentertijd dus de Letzebourgse Francs / net even anders als de Bèlse)
èn zijn voorraad met les Bouteilles de pommes. En die appelsap was dus niet lekkere handgemaakte sap met vruchtvlees of zo,
nee dit was gewoon stevige sterke drank met een vleugje smaak nog naar appel.
“ Pommetje Horrelepiep Spul “ zei ons moeder en Grand-mere altijd en wij als kleinkinderen moesten daar af blijven.
Ik heb het nooit kunnen proeven maar als Grand-pere “ de kelder in geweest was “ kregen we altijd wat francskes en dat was bijzonder;
Grand-pere zat op z’n geld.
Toen we hier terug kwamen was de kluis en de bouteille leeg.
Mijn hoofd echter boordevol fijne herinneringen ….
▲ riete stoelke
Hier prominent in beeld ‘de gooi kamer’ (bon chambre) met het riete stoelke waar grand-mere vaak in te vinden was. Eigenlijk raar dat in de zondagse kamer deze rieten stoel prominent aanwezig was.
Grand-pere maakt dat overigens niks uit; als hij op de zondagse morgens grand-mere terug zag komen van de grand-messe ging hij voor de verandering een tasse de café voor haar zetten en nam zelf zijn derde ‘verre de pomme’.
Grand-mere zelf genoot dan van haar koffieke en begon met een glimlach op haar tevreden gezicht te vertellen over haar ouders en die van Grand-pere aan ons kleinkinderen. Wij zaten op de grond en genoten van een babbelaar (mierzoet).
De rolluiken waren vroeger ook heel vaak half naar onder, de gooi kamer moest ook goed blijven. Al dat zonlicht was funest voor Grand-mere’s meubelkes vond ze.
“ Ja, je stoelke zou nog eens in de fik kunnen vliegen “, grapte grand-pere dan steevast….
▲ ‘ maria on the mountain ‘
Dit schilderij, althans deze reproductie, intrigeerde ons als kleinkinderen altijd.
We kwamen natuurlijk niet wekelijks bij onze grootouders in het ‘Groussherzogtum Lëtzebuerg’ maar vaak genoeg om deze plaat een onuitwisbare indruk op ons nog alles opslurpend geheugentjes te laten maken.
Mijn zusje wist wel heel zeker dat die vrouw links Grand-mere was die Maria eer toebracht daarboven op die berg. Ik als jongere broertje wist wel zeker dat Grand-pere dit zelf gefotografeerd had. En het was in mijn beleving God zelf en niet een vrouw. Mijn grote zus zei dan altijd dat dat niet kon …. God was volgens haar echt wel een man … anders was ie toch niet de baas ….
Grand-mere was trouwens in Luxembourg de baas … tenminste in huis.
Grand-pere regeerde de boerderij !
▲ snow on the hills
We hebben er wat met de slee en later met onze ski’s gespeeld zeg. Als de winter een mooie witte deken over Lëtzebuerg gelegd had belde Grand-mere vanuit het postkantoor naar haar dochter (ons moeder) dat ze met de klein-kinderen komen kon.
Heerlijke ongedwongen dagen waren dat, zelfs grand-pere heb ik toen wel eens op een glimlach kunnen betrappen, tenslotte was er weinig op het land te doen.
Vanuit dit raam werden we geroepen als de warme choco klaar was …
Grand-pere toch maar ‘une verre de pomme’.
Die lach kon natuurlijk ook nog daarvan zijn bedenk ik me nu …..
▲ not a painting
Op de zolder het ‘niet-schilderij-tje’ gevonden bij onze trektocht door het huis van mijn grootouders in Lëtzebuerg.
Ik kan me de stille en lange zondagmiddagen nog herinneren waar Grand-mere met naald en draad borduurwerk
of verstelwerk natuurlijk als dat er nog lag, verrichtte. De klok tikte monotoon haar minuten weg.
De tijd gaat langzaam als je jong bent, en te snel als je dat niet meer bent, denk ik nu terug aan die eeuwige middagen.
Het was er altijd lekker knus en vooral warm en het enige dat troost bood was de geur van de soep die op het fornuis stond te warmen.
Zelfs Grand-pere’s fles was op zolder nog te bewonderen. Leeg uiteraard ….
▲ vleesschaaltje
De watervoorziening in maison Heinen, het huis van mijn grootouders uit Lëtzebuerg is in de loop der jaren gemoderniseerd.
Moest grand-mere in het begin nog naar de pomp op het dorpsplein, kregen ze op een gegeven moment stromend koud water uit de kraan.
Het vers water reservoir hing buiten tegen de muur.
Ik weet me zelfs nog vaag te herinneren dat ze werden aangesloten op het stromend waterleiding netwerk.
Onzin volgens Grand-pere, iets voor stadse mensen ….
Vanaf dag één stond ie ’s ochtends onder de douche.
Zijn gebit op het vlees-schaaltje.
Stromend water ‘echt iets voor stadse mensen’, ja ja ….
▲ la chambre a coucher
De tocht door maison Heinen, van mijn grootouders uit het midden van Lëtzebuerg, sluit af waar we ook begonnen waren in ‘la chambre a coucher’.
Zonder dit bed en natuurlijk Grand-mere en Grand-pere was ons moeder (en ikzelf natuurlijk ook) er helemaal niet geweest.
Vreemd maar met een zeer tevreden gevoel over mijn prille jeugd en de vakanties hier sluiten we deze wandeling door la maison af.
Grand-pere & Grand-mere Heinen, merci et au revoir ….
...
habitér à Limbabwe;
Robèrt, petit-enfant Heinen
habitér à Limbabwe;
Robèrt, petit-enfant Heinen